Sakrament pokuty i pojednania

 Prawda nas wyzwala. Nawet jeśli czasami boli

Prawda o naszych słabościach, niedociągnięciach i grzechach może nas przygnębiać. Czujemy wstyd i potępiamy się za to, co zrobiliśmy lub czego nie zrobiliśmy. Wyjściem z tego stanu przygnębienia jest zdobycie się na odwagę, aby przyznać się do własnej winy i ponieść ją przed Bogiem.

Nie musimy bać się Boga. On jest Miłością i Miłosierdziem. On nikogo nie potępia! Nasze szczere pragnienie wewnętrznego uzdrowienia i pełnej komunii z Nim uwalniają nas od więzów zła. Jezus mówi: „prawda uczyni was wolnymi… Jeżeli więc Syn obdarzy was wolnością, będziecie naprawdę wolni” (J 8, 32. 36).

Nie ma grzechu, którego Bóg by nie przebaczył, i nie ma rany, której nie mógłby uleczyć, jeśli przyjdziemy do Niego z ufnością. W sakramencie pokuty i pojednania sam Bóg nam przebacza, czego potwierdzeniem są słowa kapłana: „i ja odpuszczam Tobie grzechy w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”.

Uzdrawiająca moc pokuty

Jezus zwracał się do grzeszników – w tym także do cudzołożnicy! – ze szczególną czułością. Bez wskazywania palcem! Bez wyrzutów! Ze swoje strony nawet cudzołożnica rozmawiała z Jezusem i słuchała Go. Dzięki swojej wierze doświadczyła Jego zbawienia – i Jego uzdrowienia (por. J 8, 3-11).

Jezus pragnie obdarzyć zbawieniem wszystkich – teraz, tak samo jak wtedy! Pragnie zbawienia równie mocno dla tych, którzy – podobnie jak cudzołożnica – są przytłoczeni ciężarem winy, jak i dla tych, którzy od dzieciństwa dążyli do dobra i którzy przez całe życie szczerze starali się kochać Boga i bliźniego (por. Łk 10, 25-37).

Autentyczne poczucie winy i szczery żal nie są słabością. Wręcz przeciwnie! Wyznanie własnych niedociągnięć jest wyrazem odwagi i wielkiej siły moralnej. Co więcej, świadomość własnej grzeszności jest pierwszym krokiem do pokuty i początkiem głębokiego procesu uzdrowienia.

Dziesięć przykazań jako przewodnik do wolności

Nasza relacja z dobrem została zachwiana. I dlatego czasami nie wiemy dokładnie, czy to, co zrobiliśmy, było dobre, czy złe, czy już bardzo złe. Dziesięć przykazań, które Mojżesz otrzymał od Boga na górze Synaj (Wj 20,1-17), zawiera zasady religijne i etyczne, które można traktować jako drogowskaz do wolności lub przepis na szczęśliwe i udane życie.

Możemy wykorzystać dziesięć przykazań jako punkt wyjścia do przygotowania się do spowiedzi, tak jak robi to wielu katolików na całym świecie. Przykazania są rodzajem lustra, w którym możemy porównać swoje czyny i w ten sposób zastanowić się nad swoim zachowaniem: Jakie znaczenie ma Bóg w moim życiu? Jak traktuję innych ludzi? I jak traktuję siebie?

Pobierz stąd pomoc w rachunku sumienia

 Jak dobrze się wyspowiadać?

Przygotowanie do spowiedzi wymaga głębokiej autorefleksji i szczerości wobec własnych myśli i czynów. Poprzez sakrament spowiedzi świętej możemy doświadczyć oczyszczającej „aktualizacji”. Oczywiście, przyznanie się do własnych grzechów zawsze wiąże się z dużą dawką szczerości i pokory.

Ale doświadczając uzdrawiającej mocy przebaczenia i wynikającego z niego spokoju ducha, będziemy lepiej radzić sobie z wewnętrznymi i zewnętrznymi zmaganiami.

Na czym polega dobra spowiedź sakramentalna?

• Rachunek sumienia i nazwanie swoich grzechów.
• Żal za grzechy i mocne postanowienie poprawy.
• Szczera spowiedź, a po niej zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu.

Konfesjonał: miejsce zbawienia i uzdrowienia

Tylko wtedy, gdy pozwolimy na to, aby przyjąć Boże przebaczenie, a następnie w zamian obdarzymy przebaczeniem innych ludzi, to może zaistnieć w nas odkupienie. Tylko wtedy zostanie nam dany pokój, PRAWDZIWY POKÓJ!

W sakramencie pokuty i pojednania Kościół katolicki oferuje nam możliwość głębokiego uzdrowienia. Z każdą spowiedzią moc grzechu zostaje złamana. Stopniowo będziemy stawać się silniejsi i zdrowsi.

Znajdźmy w sobie odwagę! Nie ma grzechu, którego by Bóg nie odpuścił. Podczas spowiedzi sam Jezus czeka na nas! Poprzez kapłana wypowiada te pocieszające i uzdrawiające słowa: „Pan odpuścił Tobie grzechy. Idź w pokoju”. ∎