Sakrament chrztu świętego

Czym jest grzech pierworodny?

Czy to nie zabrzmi znajomo? Zamierzamy dziś uczynić jak najwięcej dobra. Ale ledwo dzień się rozpoczął, a już wybuchła jakaś „awantura”. Nikt tego nie chciał, a jednak stało się.

Bycie dobrym nie jest łatwe. I to jest bardzo dziwne, bo Bóg stworzył nas w taki sposób, że jesteśmy szczęśliwi tylko wtedy, gdy czynimy dobro. Dlaczego więc tak trudno nam robić to, co nas uszczęśliwia? Czy Bóg popełnił błąd, stwarzając nas? Nie, to nie to.

W czym zatem tkwi problem? Apostoł Paweł opisał tę paradoksalną sytuację ludzi w bardzo trafny sposób: „Nie czynię bowiem dobra, którego chcę, ale czynię zło, którego nie chcę” (Rz 7, 19).

Tak naprawdę nie jesteśmy już tacy, jakimi Bóg nas zamierzył i stworzył. Od upadku pierwszych ludzi nie posiadamy pełni Bożej łaski. Jesteśmy ciągle udręczeni. Brakuje nam, że tak powiem, dobra. Kościół katolicki nazywa ten stan człowieka grzechem pierworodnym.

Chrzest – nowe życie w Chrystusie

Zatem bycie dobrym jest dość trudne. Potrzebujemy pomocy Boga – Jego Boskiej interwencji. Dzieje się to w bardzo istotny sposób podczas chrztu. Chrzest święty jest podstawowym sakramentem i warunkiem wstępnym do wszystkich innych sakramentów. Uwalnia nas od grzechu pierworodnego. Chrzest przywraca naszą relację z Bogiem.

Polska nazwa „chrzest” pochodzi od imienia Chrystusa, a właściwie od słowa "namaszczenie" (łacińskie Christus, greckie Kristos – od krein - 'namaszczać'). Słowo to nie jest więc bezpośrednio przekładem greckiego i nowotestamentowego wyrazu baptidzo, które dosłownie znaczy 'zanurzenie'. Ten właśnie obraz ma głębokie znaczenie: podczas chrztu brud grzechu zostaje niejako „zmyty”. Chrzest to nowe życie w Chrystusie. Symbolizują to również namaszczenie olejem świętym, biała szata chrzcielna i świeca chrzcielna.

Kto może udzielić chrztu?

Sakramentu chrztu udziela zazwyczaj biskup, kapłan lub diakon. W nagłych wypadkach każdy chrześcijanin, a wręcz każdy ochrzczony, może chrzcić, polewając głowę chrzczonej osoby wodą i wypowiadając formułę chrztu: „(Nadawane imię), ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (por. YOUCAT 198). Podczas chrztu osoba otrzymuje imię i zostaje utwierdzona w swojej indywidualności. Nadanie wtedy imienia oznacza: „Bóg mnie zna. Mówi mi TAK i przyjmuje mnie na zawsze w mojej niepodważalnej wyjątkowości”.

Chrzest jest tak ważny, że może go udzielić nawet osoba niewierząca. Musi jedynie mieć intencję, aby czynić to samo, co czyni Kościół, gdy chrzci. Oprócz intencji chrzciciela, legalność sakramentów związana jest także z materią (prawdziwą, czystą wodą) i formą („Imię + Ja ciebie chrzczę w imię Ojca…”).

Who can be baptized?

Każda osoba, która nie została jeszcze ochrzczona, może zostać ochrzczona. Jedynym warunkiem przyjęcia chrztu jest wiara. Podczas chrztu niemowląt rodzice i chrzestni składają wyznanie wiary w imieniu dziecka.

Chrzest dzieci – tak czy nie?

Od starożytności Kościół katolicki praktykował chrzest niemowląt. Jest ku temu jeden ważny powód: zanim zdecydujemy się na otwarcie na Boga, Bóg zdecydował się na przyjęcie nas. Chrzest niemowląt w szczególny sposób ukazuje, że Bóg zwraca się do ludzi bez żadnych warunków i obdarza ich swoją miłością, zanim jeszcze zdołają na nią zasłużyć własnymi czynami. Chrzest jest zatem łaską, niezasłużonym darem Boga (por. YOUCAT 197).

Dzieci również należą do ludu Bożego, ponieważ otrzymują „obywatelstwo” już od chwili swoich narodzin. Przez chrzest zostają uwolnione od grzechu pierworodnego zaraz na samym początku swojego życia i są obdarzane łaską Bożą. Tak jak rodzice podejmują inne ważne decyzje dotyczące swoich dzieci, tak również przez chrzest decydują, że ich dziecko powinno jak najwcześniej wejść w życie z Bogiem. Później, w sakramentach Pierwszej Komunii Świętej i bierzmowania, młodzi ludzie sami potwierdzają swoje TAK dla wiary w Jezusa Chrystusa. ∎